Dodać dziecku pewności siebie
Pewność siebie to jedna z tych cech, które sprawiają, że żyje się o wiele prościej. Łatwiej o nawiązanie nowych znajomości, większe są sukcesy w nauce i pracy zawodowej, szybciej przychodzą wszelakie decyzje. Któż z nas rodziców nie marzy, by jego dziecko było właśnie pewne siebie. Czasem jednak okazuje się, że mały człowiek jest nieśmiały. I co wtedy?
Zrozumieć dobrze pojęcia
Takie pojęcia jak „pewność siebie”, „samoocena” czy „nieśmiałość” są integralnie ze sobą powiązane. Wszystko jednak zaczyna się od kwestii samooceny. Tę należy rozumieć jako postawę wobec samego siebie. Jak pojmujesz swoją osobę i jej rolę, wpływa na to, jak się czujesz oraz zachowujesz. Od dzieciństwa budowana jest nasza samoocena. Bynajmniej nie bierze się ona z kosmosu. To my-rodzice, ale i otoczenie, z którym maluch się styka, „kreujemy” człowieka. Gdy dziecko słyszy w domu, że jest niejadkiem, faktycznie nim się staje. Dlaczego miałoby nie wierzyć rodzicom? Gdy mała dziewczynka słyszy, że jest śliczną księżniczka i do tego rodzice zachowują się, jakby była pępkiem świata – faktycznie mała wyrośnie na damę, której wszyscy będą musieli usługiwać. Tak przecież było od zawsze – co miałoby się niby później zmienić? Sądy i opinie, które mamy o sobie, dotyczą fizyczności, psychiki oraz relacji społecznych.
Pewność siebie to w pewnym sensie cecha środka – pomiędzy nieśmiałością a zbytnim zadzieraniem nosa. Jeśli akceptujesz siebie – ze wszystkim zaletami, ale też wadami, masz świadomość własnych możliwości i ograniczeń, znasz siebie – możesz być pewny siebie. Czy malec może posiadać tę cechę charakteru? Wydaje się, że nie. Dopiero uczy się siebie, poznaje swoje mocne i słabe strony. Tę cechę ma szansę właśnie nabywać.
Gdy dziecko jest nieśmiałe…
Co to znaczy, że dziecko jest nieśmiałe? Ten stan psychiczny pojawia się w sytuacji, gdy czujemy się oceniani . Najczęściej wtedy osoba przeżywa lęk, zażenowanie, co paraliżuje jej działania. Bardzo często też czerwieni się i poci, a jej puls jest przyspieszony.
Nie jest nieśmiałością niechęć dziecka przed podejmowaniem jakiejś aktywności. Na przykład maluch pierwszy raz ma jechać na karuzeli i zdecydowanie się wzbrania przed wsiadaniem. Nie możemy też mówić o nieśmiałości dziecka, które po raz pierwszy poszło do szkoły i w ogóle tam się nie otwiera, choć w domu jest prawdziwym wulkanem energii. Ta cecha to raczej ostrożność i lęk. W takich sytuacjach doradzamy przeczekanie i pozwolenie dziecku na samodzielne zmierzenie się z nowym. Właśnie takie sytuacje budują przyszłą samoocenę malucha: „bałem się szkoły, ale w końcu odezwałem się i jest ok – umiem sobie poradzić ze swoim strachem!” Przymuszanie dziecka raczej sugeruje mu, że coś z nim bardzo nie w porządku: „wygląda na to, że nie ma się czego bać, a przecież się boję – chyba jestem słaby”.
Kiedy Twoje dziecko jest rzeczywiście nieśmiałe, wszystkiego panicznie się boi – powinieneś przyjrzeć się temu, jak je wychowywałeś. Fachowa pomoc przyda się nie tylko dziecku, ale też Tobie.
Rady dla rodziców
Nie napiszemy tutaj, co może zrobić Twoje dziecko, aby było pewne siebie. Napiszemy raczej, co możesz zrobić Ty, aby nie zaburzać jego rozwoju i pozwolić mu poznawać siebie we własnym tempie.
- Uwierz w swojego brzdąca. Pozwól mu doświadczać. Bądź zawsze krok z tyłu. Nie trzymaj wiecznie za rękę.
- Powstrzymuj się od komentarzy. Chwal za wszystko. Znajduj w porażkach pozytywne aspekty.
- Nie porównuj z innymi. Nawet z siostrą czy bratem.
- Daj dziecku tyle czasu, ile potrzebuje. Nie poganiaj, nie stawiaj pod presją czasu. Nie wyręczaj.
- Pozwól na błędy i porażki.
- Kochaj bez stawiania warunków. Miej cierpliwość.
Umiejętność wychowywania to wielka sztuka. Błędy zdarzają się każdemu z rodziców. Jeśli więc zauważyłeś, że zawiniłeś wobec dziecka nieopatrznym słowem, głupim zachowaniem, nie oskarżaj się teraz – tylko wyciągnij konstruktywne wnioski na przyszłość. Kochaj swoje dziecko! To miłość pozwoli mu zdrowo wzrastać.
