A może adopcja?

Czasami adopcja jest jedyną możliwością, by spełnić marzenie o potomku. W domach dziecka życie wiele tysięcy dzieci, które czekają na dom. Niestety cała procedura adopcyjna jest długa i skomplikowana, bywa, że zanim zostanie się pełnoprawnym rodzicem, musi minąć kilka lat. Jeżeli jednak pragnienie posiadania dziecka i obdarzenia go miłością i opieką, jest tak wielkie, że pozwoli przetrwać wszelkie niedogodności związane z adopcją, jak najbardziej warto rozważyć taką ewentualność.

Czy mam szansę na przysposobienie dziecka?

Prawo stanowi, że rodzicem adopcyjnym może zostać każda osoba dorosła, zdolna do czynności prawnych. Oczywiście musi ona równocześnie odznaczać się pewnymi kwalifikacjami oraz spełniać określone wymagania. Czy tak jest, zdecyduje sąd. Będzie on brał pod uwagę czynniki intelektualne, moralne oraz osobowościowe, które wskazują na to, czy taka osoba podoła trudowi wychowania przysposobionego dziecka. Nie bez znaczenia jest także stan zdrowia potencjalnego rodzica oraz oczywiście stan posiadania. Analiza tych wszystkich czynników pozwoli sądowi ustalić, czy osoba starająca się o przysposobienie, będzie w stanie zapewnić dziecku optymalne warunki rozwoju. Sąd rozważa opinię placówek, zwanych rodzinnymi ośrodkami konsultacyjno- diagnostycznymi i na tej podstawie wydaje odpowiednie orzeczenie.

Oczywiście pierwszeństwo do adopcji mają pary małżeńskie. Teoretycznie osoba samotna ma prawo przysposobić dziecko, ale jest to o wiele trudniejsze niż w przypadku małżeństwa. „W kolejkę” po dziecko ustawia się bowiem wiele rodzin, które spełniają, w oczach sądu i ośrodków,  stawiane wymagania w większym stopniu,  niż osoba samotna. Osoba samotna, a także żyjąca w niesformalizowanym związku partnerskim (traktowana przez sąd tak samo jak samotna), ma najmniejsze szanse przy adopcji niemowlęcia i małego dziecka. Szanse te rosną jednak w przypadku dziecka starszego, chorego czy niepełnosprawnego, czyli po prostu takiego, które generalnie ma mniejsze szanse na adopcję wśród par małżeńskich.

Przysposobić dziecka nie może też osoba zbyt młoda. Różnica wieku między rodzicem a dzieckiem ma wynosić przynajmniej 18 lat, tak jak to jest najczęściej w przypadku naturalnych rodzin. Ograniczenie także obowiązuje w przypadku zbyt dużej różnicy wieku. Rodzice adopcyjni nie mogą być starsi o więcej niż  40 lat od dziecka, które zostanie przez nich przysposobione. To ograniczenie ma swoje uzasadnienie w korzyści dziecka, które powinno mieć zapewnioną opiekę aż do osiągnięcia dojrzałości. W praktyce, osoby po 40 roku życia mogą starać się o adopcję odpowiednio starszych dzieci.

Jaka adopcja?

Nie zawsze zdajemy sobie sprawę z tego, że prawnie wyróżniamy dwa rodzaje adopcji. Adopcja pełna to przysposobienie połączone z całkowitym zerwaniem jakichkolwiek więzi prawnych z rodziną biologiczną. Oznacza to, że dalsza biologiczna rodzina zaadoptowanego malucha przestaje być, w sensie prawnym, połączona z nim więzami rodzinnymi. Adopcja niepełna zaś nie zrywa więzi prawnych z dalszą rodziną biologiczną przysposobionego dziecka. Pierwsza forma adopcji jest praktykowana najczęściej.

Od wizyty w ośrodku adopcyjnym, aż do uprawomocnienia się orzeczenia o przysposobieniu, czeka nas długa droga. Warto jednak ją przejść, ponieważ na końcu czeka nas radość związana z obecnością dziecka w naszym domu i życiu. Warto na to czekać i cierpliwie do tego dążyć.